- O ile dość łatwo można napotkać w parku ciekawe rośliny, to spotkanie dzikich zwierząt nie zdarza się często.

- Taka prawidłowość jest naturalna dla przyrody. Dzikie zwierzęta unikają człowieka i stosują do tego celu różne techniki. Mogą się przemieszczać bezszelestnie lub szybko uciekać. Inne wtapiają się w tło wykorzystując odpowiednie ubarwienie lub pozostają bez ruchu do czasu, kiedy zagrożenie minie. Tym, co zdecydowanie łatwiej jest zaobserwować są ślady i tropy zwierząt.

- Czy to nie jest to samo?

- Nie do końca. Ślady to wszystkie "informacje" pozostawione przez zwierzę w terenie. Wśród nich mogą się znaleźć m.in. odchody, ślady żerowania, miejsca odpoczynku, czy właśnie tropy, czyli odbite w podłożu ślady kończyn. Uważny obserwator odnajdzie ich znacznie więcej i będzie potrafił na ich podstawie odtworzyć historię, która została w nich zapisana.

- Jakie ślady można spotkać w PNGS?

- Na terenie parku występuje blisko 50 gatunków ssaków, a największymi z nich są jelenie. Ich populacja również jest duża, z tego względu spotkanie śladów bytowania tych zwierząt jest stosunkowo łatwe. Miejsca, w których jelenie przebywały niedawno można poznać po odciśniętych w miękkim podłożu racicach lub skupiskach odchodów, natomiast śladem obecności jelenia w przeszłości mogą być tzw. spałowania, czyli uszkodzenia drzew w postaci odartych fragmentów kory, które stały się pokarmem zwierzęcia.

- Czy istnieją takie rodzaje śladów, które są charakterystyczne dla danego gatunku?

- Większość śladów pozwala na identyfikację konkretnego gatunku, chociaż od początkujących obserwatorów będzie wymagało to sporo czasu i poświęcenia. Są jednak takie ślady, które większość powinna rozpoznać bezbłędnie. Należą do nich np. babrzyska, czyli miejsca błotnych kąpieli dzików. Także obecność wypluwek o charakterystycznym kształcie i wielkości pozwala na stwierdzenie obecności sów. Ich zawartość stanowią niestrawione przez nie resztki pokarmu.

- Czy w PNGS zwierzęta zostawiają ślady w jakiś szczególny sposób.

- Urwiska skalne występujące w parku stanowią naturalną barierę dla wędrujących ssaków. W miejscach tych zauważyć można wyjątkowe nagromadzenie tropów. W licznych, rozległych wnękach jelenie i dziki ocierają się o ściany pozostawiając na nich ślady wyschniętego błota wymieszanego z sierścią. Większość lisów nie kopie samodzielnie nor tylko korzysta z naturalnych labiryntów między skałami jako schronienia. Również borsuk zamieszkuje istniejące w skałach korytarze, kopiąc nory tylko wyjątkowo. Zaskakujące jest również to, że wiewiórki wykorzystują na miejsca swoich gniazd wnęki w skałach. Budowa tych gniazd jest nieco odmienna od typowych konstrukcji, gdyż w ich skład wchodzą wyłącznie suche trawy.